UTLO
Ultra Trail Lago d‘Orta
Utanvegahlaup við Orta vatnið
UTLO sagan
byrjaði á kynningarfundi hjá Hlaupahópi FH, þar sem okkur sagt frá hlaupaferð
hópsins árið 2019. Farið yrði í utanvegahlaupaferð til Grænlands. Þvert yfir
jökulinn. Skyldubúnaðurinn væri ekki álteppi og flauta, heldur bakpoki og
rifill. Þeir allra fljótustu myndi kannski klára, en sennilega myndu fáir skila
sér í mark 😊 Eftir þetta góða grín kom svo í ljós að við værum ekki á leiðinni í
kuldann á Grænlandi, heldur í góða veðrið á Ítalíu(annað átti reyndar eftir að
koma á daginn). Haldið skyldi til norður Ítalíu og hlaupið frá bænum Omegna við
vatnið Orta. Hlaupið heitir því fagra nafni Ultra Trail Lago d’Orta, eða UTLO.
Þar væru vegalengdir í boði fyrir alla: 17km, 32km, 64, 100km og 140km.
Ég var horfði
strax til 100km ásamt Önnu Siggu hlaupafélaga og það þurfti í raun ekki mikið
til; við vorum ákveðin og skráðum okkur. Áður en yfir leið höfðu 4 aðrir skráð
sig þannig að þetta stefndi í gott partý. Hinir voru; Ásta Björk
Guðmundsdóttir, Brynja Baldursdóttir, Viggó Ingason og Þórdís Jóna
Hrafnkelsdóttir. Þetta yrði langstærsta hlaupaverkefni mitt til þessa, hingað
til hafði ég farið fjórum sinnum í ~50km hlaup. Þetta myndi því vera verðugt
verkefni. Ekki myndi svo spilla fyrir að komast í 100 kílómetra klúbbinn á
Íslandi.
Undirbúningurinn
fólst í að hlaupa, hlaupa og hlaupa, bæði með Náttúruhlaupum og FH. Sem hluti
af undirbúningnum tók ég m.a. þátt í eftirfarandi keppnishlaupum:
·
25.
maí: Mýrdalshlaupið, 23km með 878m hækkun
·
15.
júní: Mt. Esja Ultra Maraþon, 46km með 3300m hækkun
·
13.
júlí: Laugavegur Ultra Maraþon, 52km með 1500m hækkun
·
3.
ágúst: Súlur Vertical, 28km með 1200m hækkun
·
24.
ágúst: Matterhorn Ultraks, Sviss, 50km með 3300m hækkun
·
31.
ágúst: 5 tindahlaup í Mosó, 34km með 1100m hækkun
Frá áramótum fram
að hlaupi hafði ég hlaupið 149 sinnum tæpa 1700 kílómetra, sem er nú í hóflegri
kantinum. Samtals hækkun í þessum hlaupum skv. Strava: 53.783 metrar. Planið
var að tvinna CrossFit inn í sem styrktjarþjálfun á undirbúningstímabilinu, en einhverra
hluta vegna, eins og á síðasta ári, þá varð lítið úr því. Undirbúningurinn
fólst því mest í að hlaupa utanvega og helst á fjöllum og fellum.
Ferðin & hlaupið
Við flugum út á
fimmtudegi, deginum fyrir hlaup. Föstudagurinn fólst bara í því að taka því
rólega. Við fórum í morgunmat síðan fór ég upp á herbergi að græja föt og
skyldubúnað og reyna að hvíla mig. Drífa
hafði farið með öðrum FH-ingum í skoðunarferð og þegar hún kom til baka seinni
partinn þá áttaði ég á því að ég hafði alveg gleymt að borða síðan um
morguninn. Við fórum því og ég fékk mér
nett salat. Fórum svo aftur með hópnum stuttu síðar, um kl 19 og fékk mér
pizzu. Er það ekki ágætis fyrir átök?
Ég reyni
yfirleitt að vera með einhverskonar næringarplan. Stilli Garmin úrið þannig að
það minni mig á að nærast. Í þessu
hlaupi skyldi það pípa á 42. mínútna fresti. Iðulega hlýði ég pípinu og fæ mér
eitthvað. Það gekk nú ekki alveg eftir að þessu sinni. Ég var með Gel, hlaup og vöfflur frá GU og
nokkra orkubari. Planið var að rótera þessu öllu saman ásamt því sem yrði í
boði á næringarstöðvunum.
Eins og sannir
Íslendingar fylgdumst við grannt með veðurspánni, hún var ekki spennandi;
rigning, rigning og meiri rigning. Þetta var ekki það eina; það átti að breyta
brautinni. Við í 100km tókum þessu með stóískri ró, svo lengi sem vegalengdin
myndi lengjast vorum við sátt. En það var ekki svo, á keppnisdag var okkur
tilkynnt að vegna mikilla vatnavaxta í einni ánni, væri búið að breyta leiðinni
og hún myndi styttast um ~5 kílómetra og hækkun myndi einnig minnka. Þetta voru vonbrigði, því ljóst var að við
myndum ekki kljúfa 100 kílómetrana, sem einnig merkti að inngangan í 100
kílómetraklúbbinn myndi fjúka út um gluggann. Við vorum þó fljót að ná gleðinni og gíra okkur upp í
verkefnið fyrir höndum.
Nú var komið að
þessu. Við sexmenningarnir hittumst í andyri hótelsins þaðan sem Friðleifur
Friðleifs, myndi keyra okkur yfir til Omegna. En þegar við komum þangað, beið
okkar óvænt ánægja, hópur FH-inga hafði myndað „göng“ okkur til heiðurs og
fögnuðu okkur vel og óskuðu góðs gengis.
Við vorum öll
klár í þetta verkefni og loks vorum við komin á startlínuna ásamt um 300
hlaupurum. Veðrið var frábært, alveg
logn og engin rigning okkur til ánægju. Kynnirinn babblaði eitthvað á ítölsku í
míkrafóninn og Þórdís heyrði að hann minntist á „CHIP“ og „molto importante“!
Við áttuðum okkur á því að við áttum eftir að skanna tímaflöguna okkar og
mínúta í start. Sem betur fer þurftum við ekki að fara langt og náðu allir að
skanna í tæka tíð.
Klukkan sló 23:00 og allt í einu var hlaupið byrjað! Eins og við manninn mælt þá byrjaði að rigna um leið. Hópurinn fór greitt af stað frá Omegna, sem er í ekki nema 200 metrum yfir sjávarmáli.
Fljótlega, vegna þröngra stíga í þorpinu
þurftu allir að stoppa. Svo hófst fyrsta klifrið, um 1200 metra hækkun á 7
kílómetrum upp á Mottarone fjallið í 1460 metra hæð. Viggó og Þórdís fóru á
undan en við hin, Anna Sigga, Ásta, Brynja og ég héldum hópinn og það var mikið
GAMAN hjá okkur. Fyrsta drykkjarstöðin
var á toppi Mottarone og þar fengum við okkur næringu og tókum mynd, en ekki
hvað.
[Anna Sigga,
Brynja, Ásta og ég á fyrstu drykkjarstöðinni í Mottarone.
Augnabliki eftir að þessi mynd var tekin var ég búin að týna öllum stelpunum]
Mikið var af
fólki á drykkjarstöðinni sem varð til þess að allt í einu var ég búinn að missa
af stelpunum. Vissi ekki alveg hvort þær voru farnar eða ekki, en ákvað að
hlaupa af stað og var því að mestu einn næstu 15 kílómetrana að næstu
drykkjarstöð sem var í Omegna. Þar hitti
ég Drífu mína og Finn hennar Þórdísar. Svakalega gaman að sjá þau og fá
hvatningu áfram inn í nóttina. Þau sögðu mér líka að stelpurnar væru aðeins á
undan mér. Fannst gott að vita hvar þær væru. Ég skellti í mig smá næringu,
ristað brauð með sultu, salami og skinku og hélt svo áfram við hvatningaróp
Drífu og Finns. Þetta var ekki í síðasta skiptið sem ég hitti þau í hlaupinu.
[Mikið kátur að sjá Drífu mína í Omegna eftir u.þ.b. 23km hlaup]
[Bestu stuðningsmennirnir; Drífa og Finnur]
Meira fjör og
meira klifur upp snarbrattar hlíðar Mazzoccone, aftur ~1200 metra hækkun en nú
á um 10 kílómetra kafla. Margar brekkurnar þarna voru með 20 – 30% halla og
sumar aðeins meira! Þarna náði ég Önnu Siggu og við vorum saman um stund uns ég
tók fram úr. Næsta drykkjarstöð var í 37km í Alpe Camasca. Þar voru allar sömu
veitingarnar og áður en líka súpa, mmm, einhverskonar kraftaseyði með pasta og
svo henti ég nokkrum skinkubitum út í. Voða voða fínt. Það hafði aðeins bætt í
rigninguna. Ég áttaði mig á því þegar ég fór að skjálfa smávegis að ekki mátti
stoppa of lengi á næringarstöðinni. Ég notaði því tækifærið þegar annar
hlaupari fór að stað og hélt í humátt á eftir.
Alltaf gott að vera í samfloti.
Fljótlega eftir
að hlaupið byrjaði fékk ég smá verk í vinstri hásin. Þetta er eitthvað sem hefur angrað mig af og
til og mér leist nú ekki alveg á að fá verk svona snemma hlaups. En mér til
mikillar gleði þá var þessi verkur bara alveg horfinn! Í staðinn var ég kominn með verk í hægri
hnésbót. Einnig kunnuglegur verkur. Ég átti svo eftir að fá verk í vinstri
rasskinn og svo báða ökklana en sá verkur hægði verulega á mér síðustu 10 – 20
kílómetrana.
Þegar maður er
einn svona lengi þá tekur maður upp á ýmsu, spjalla við sjálfan sig; „Heyrðu
Svanur, þarft þú ekki að laga þennan verk í hásin?“ „Jú heyrðu, ég fer í það.“
„Ok“. Einnig var vinsælt hjá „okkur Svani“ að breyta lögum í hlaupalög; Úti
alla nóttina varð t.d: „Hlaupa alla nótina“ og nokkur leikskólalög fengu
yfirhalningu: „Það er svo voða gaman, að hlaupa svona saman…“
Rétt fyrir
sólarupprás var frekar napurt, búinn að hlaupa í 8 klukkutíma og ennþá rigning. Það er skemmst
frá því að segja að það rigndi allan tímann. Rigningin jókst eftir því sem leið
á og varð hreinlega að skýfalli á laugardagskvöldinu. Þetta hafði auðvitað
áhrif á brautina sem var annaðhvort pollur, drullusvað eða einhverskonar
drullublanda af hvorutveggja.
En þegar birti til fékk maður einhvern aukinn kraft, hefði verið geggjað að fá smá sólarglætu. Í staðinn var maður feginn trjánum sem skýldu manni fyrir mesta regninu.
Hæðsti punktur
hlaupsins var á toppi Croce fjalls í 1640 metra hæð, þaðan lá leiðin niður í
Alpe Sacci þar sem var næring, meiri kraftasúpa með skinku, mmm mmm mmm. Þarna
var ég sirka hálfnaður.
[Nokkuð hress og hálfnaður með hlaupið]
Frá Alpe Sacci
var svo 200 metra klifur upp á Novesso fjall og síðan 800 metrar niður í Arola,
þar sem var drop-off stöð eftir u.þ.b. 57 kílómetra. Þar beið taska með þurrum
fötum og auka næringu. Þarna hitti ég Ástu Björk og við ákváðum að verða
samferða áfram. Raunin varð sú að við hlupum saman restina af hlaupinu og gátum
hvatt hvort annað áfram til skiptis.
Á drop-off
stöðinni fór ég í þurra peysu og jakka en lagði ekki í að skipta um sokka og
skó. Hér hefði líka verið sterkur leikur að vera með annan hlaupabakpoka, því
auðvitað fór sá blauti yfir þurru fötin.
Ásamt fötunum var
ég með auka næringu …og þar á meðal tvær Hleðslur. Á þessum tímapunkti fannst
mér mjög sniðugt að fá mér, ekki bara eina heldur þambaði ég báðar fernurnar.
Ekki gott. Ég hafði því enga lyst á krafta-pasta-súpunni og var frekar þungur
og bumbult eftir að við lögðum af stað.
En áfram héldum
við, það var stutt í næstu næringarstöð í Boleto, ~65km. Þar beið heldur betur
óvænt ánægja. Drífa og Finnur tóku fagnandi á móti okkur og færðu okkur m.a.
besta kaffibolla sem ég hef nokkurntíma fengið. Pínulítill, ofursterkur
expressobolli með miiiiklum sykri. Ég sá til þess að ekki eitt sykurkorn fór
til spillis. Namm namm. Þarna var ég orðinn betri í mallanum og fékk mér meiri
krafta-pasta-súpu.
[Þarna er maður pínu þreyttur, en kaffibollinn góði hressti heldur betur.]
Áfram skyldi haldið. Gamaaan. Ég var löngu hættur að hlusta á pípið í úrinu. Var reyndar nokkuð duglegur til að byrja með að fara eftir næringarplaninu; fékk mér hlaup, svo GU vaffla eftir 42 mín, biti af orkubar eftir næstu 42, svo gel svo hlaup og …svo einhvern vegin fjaraði næringarplanið út. Kannski út af því að næringarstöðvarnar voru mjög góðar en líka vegna lystarleysis í GU vöfflu með kaffibragði eða gel. Borðaði sem sé bara eina vöfflu og eitt gel í byrjun hlaups. Píndi í mig bita og bita af orkustykkjum annað slagið, annars var krafta-pastað réttur dagins, …allan daginn.
[Þarna erum við Ásta örugglega að kyrkja mottó dagsins: GAMAAAAAAAAAAN.]
Næst tók við
brattar brekkur niður í þorpið Pella. Þarna fannst mér eins og við værum að
skokka í Baveno, þorpinu þar sem hótelið ‚okkar‘ var. Kannski eru öll þessi þorp eins,
veitingastaðir og kirkja og, já svo var maður þarna búinn að vera á ferðinni í 15
klukkutíma og vakandi í meira en sólarhring.
Áfram, áfram,
næsta næringarstöð eftir 75km í Grassona. Drífa og Finnur biðu eftir okkur þar,
endalaust dugleg að hvetja okkur áfram. Sögðu okkur samt að passa okkur á
brautinni þar sem þeim sýndist að bæði Þórdís og Brynja hefðu villst af leið.
Við vorum ákveðin í að passa okkur, þarna orðin vel þreytt, en samt gamaaan, er
það ekki Ásta? Áfram í gegnum Cesara, síðustu drykkjarstöðina og nú upp mjög
svo brattar brekkur Alpe Berru. Mikið vorum við fegin að ná toppnum. Nú vissum
við að restin væri ‚bara‘ niður á við. Við vorum löngu hætt að reyna að tipla
framhjá pollum, skokkuðum eða gengum bara yfir þetta drullumall.
Við vorum ennþá
að hlaupa í birtu og vonuðumst til að geta klárað áður en myrkrið myndi skella
á. Það var jú svo stutt eftir, eða það héldum við. Úrið sýndi 10 kílómetra en
við ákváðum sisona að það væri nú bara kjaftæði. Svo hljóp einhver Ítali
framhjá okkur og kallaði eitthvað á móðurmálinu. Eina sem ég náði var
„kilometre“ …þannig að við ákváðum því að það væri bara kílómetri eftir …sem
var líka …kjaftæði.
Hvað sem þessu
leið þá var lítið annað að gera en að halda áfram, þarna voru ökklarnir farnir
að hrjá mig aðeins of mikið. Og svo, eins og hendi væri veifað, skall myrkrið
á. Það gerðist svo hratt að ég ímyndaði mér helst að ‚maðurinn á bakvið
tjöldin‘, hefði bara snúið dimmernum frá birtu í myrkur á svona þrjátíu
sekúndum. Það var ekkert annað að gera
en að finna höfuðljósið, kveikja og halda áfram. Ekkert nema svarta myrkur og
einstaka hlaupaljós.
Ásta var aðeins á
undan mér og kallaði til mín. Þarna voru hús og götuljós! Gat verið að við
værum komin? Ég sá fyrir mér að ég myndi skokka út á götuna beygja til hægri og
þar væri endamarkið. En svo var ekki, okkur var vísað beint yfir götuna og út í
móa. Meira myrkur og enn meiri drulla. Já, meiri drulla en nokkru sinni fyrr og
sleipir steinar í þokkabót.
Til þessa höfðum
við verið mjög dugleg við að hvetja hvort annað áfram, halda gleðinni og hafa
GAMAN. En ég verð að viðurkenna að á þessum tímapunkti missti ég smá
gleðina. Ég minnti meira á spýtukall en
hlaupara og nú átti ég að komast niður þverhníptar brekkur, í svarta myrkri og
drullusvaði. Ég tók á það ráð að grípa í allar trjágreinar sem ég sá og náði að
komast niður eins og Tarsan í trjánum, Ástu til mikillar MIKILLAR skemmtunar,
svo ekki sé meira sagt.
Þessir síðustu
kílómetrar höfðu verið langir, lengri en venjulega og miklu lengri að líða en
venjulega. Ég man að þegar ég kvaddi Drífu á síðustu drykkjarstöðinni voru
u.þ.b. 15 kílómetrar eftir, þá sagði ég við hana, við sjáumst svo eftir tvo
tíma! Gleymdi alveg þessu eina fjalli
þarna sem við áttum eftir að fara yfir. En á þessum tímapunkti sirka 4 – 5
tímum eftir að ég kvaddi Drífu var síðasti spölurinn sannarlega framundan. Við
vorum komin aftur í Omegna. Við Ásta höfðum talað um að koma hlaupandi í mark
„4 pace“ sagði Ásta, hún er nú ekki kölluð “Ásta sprettur” fyrir ekki neitt. Og
nú var loka‘spretturinn‘ framundan. „Ég ætla að hlaupa“, sagði Ásta. Og ég
skakklappaðist á eftir. Gat meira að segja hlaupið. GAMAN. Við tókum framúr
fullt af hlaupurum sem gengu síðasta spölinn.
Og ég hugsaði að þetta væri nú bera ansi fínn lokasprettur.
Strava hafði
reyndar svo mikla trú á mér að ég fékk PR: Best estimated 1k effort (3:38). Það hefði verið
hægt að ljúga að mér hverju sem er eftir hlaupið, þannig að ég ákvað bara að
trúa þessu. Alveg þangað til að Gísli FH-ingur benti mér á að næsta PR sem
Strava gaf mér; Best
estimated 400m effort (45s) væri nokkurn vegin Íslandsmet í 400
metrum, þannig að …eitthvað var nú bogið við þessar Strava mælingar. Ætli þessi
lokasprettur minn hafi ekki verið eitthvað nær 5:45 pace.
Hvað um það. Það
toppaði svo allt á þessum “svakalega” lokaspretti mínum þegar Friðleifur kom á
móti með íslenska fánann. Þessa upplifun fengu allir 84 FH-ingarnir. Þarna hljóp ég í mark eftir 94,4 kílómetra og
5310 metra hækkun með íslenska fánann á lofti eins og alvöru landsliðsmaður í
utanvegahlaupum. Og var ég það ekki bara? Tilfinningin var allavegana alveg
meiriháttar yfir því að hafa klárað þetta hlaup í mjög svo krefjandi aðstæðum.
[Ótrúlega glaður
þegar í mark var komið]
Myndi ég gera
þetta aftur? I, já. Það var reyndar ekki liðinn sólarhringur þegar við vorum
farin að tala um ‚næsta hlaup‘. Öll samt með einhverskonar verki hér og
þar. Ég var reyndar mjög slæmur í ökklum
daginn eftir, "pínu" bólginn og með bjú. Þurfti að nota stafina mína til að
skakklappast eins og spítukall þegar ég tók á móti Drífu minni eftir hennar
hlaup. Ég finn meira segja ennþá smá
ökklaverk, nú tveim vikum eftir hlaupið. Ég er alveg búinn að hvíla, tekið
göngutúr hér og þar. Það er sennilega erfiðasti hlutinn af þessu öllu saman;
tíminn eftir hlaup þegar maður má bara ekki gera neitt nema hvíla 😊
Hitt er bara GAMAN.
Græjur
Skór: Hoka One
One, Speedgoat 4, stærð 44
Sokkar: Compression sokkar frá 2XU
Stuttbuxur frá Compres Sport
Jakki: Thunderstorm frá Compres
Sport
Bolur/peysa: Fyrri hlutinn í Thermo Ultralight frá
Compres Sport
Seinni hlutann í hettupeysa frá 66°N
Byrjaði hlaup með húfu og hanska en
fór fljótlega úr vegna hita.
Bakpoki: Race Ultra Pro frá Inov8
Mittis‘belti‘: frá Compres Sport
Stafir: Distance Carbon Z frá Black
Diamond
Ljós: 2 NU25 ljós frá Nitecore
